Het was donker en mijn hart bonkte in mijn keel. Was hij weg? Ben ik veilig? Nog meer vragen gingen door mijn hoofd maar ik kon er niet aan toegeven. Daar stond ik dan alleen in een steegje, gevlucht voor het onbekende. BAM klonk het achter mij. Snel keek ik om maar ik zag niks. Hallo wie is daar, komt er bibberend uit mijn mond. Geen reactie. Langzaam loop ik achteruit richting de uitgang van het steegje. Twee grote handen pakken mijn schouders beet. Ik verstijf en snak naar adem. Ik probeer mij los te rukken maar dat gaat niet. Hard handig probeert het mij rustig te houden maar het lukt niet. In een reflex stamp ik op zijn teen. Het schrikt en laat los, ik stap naar voren en ren weg.
Trap af recht door, links rechts, links, links. Alles om weg tekomen van die plek. Waarom was ik daar weer de plek waar alles begon. De ellende de nachten zonder slaap. En jij oh jij altijd als jij er bent is er ellende mompelde ik in mijzelf. Ik ging nog een keer links en stuitte op een muur. Shit het loopt dood vloek ik hardop. Krampachtig en bang zoek ik een uitweg. Langzaam komen er voetstappen dichterbij en lichtjes raak ik in paniek. Maar voor ik zijn gezicht kan zien schrik ik wakker. Het was maar een droom fluister ik tegen mezelf. Het was niet echt. Ik zit nog versteend in bed recht op als een kaars en plakkend van het zweet. Ik kijk op de klok en het is 06:30, eigenlijk een uur te vroeg maar toch sta ik op.
Ik stap onder een warme douche en begin na het douchen met mijn ochtend routine. Het Was gewoon een droom en er is niks aan de hand. Ik haal weer rustig adem en het gevoel zakt weg.
Laura schrijft 