Bijna tastbaar

Twee bruine ogen kijken mij aan door de gaatjes van een bivakmuts. Jij weer denk ik bij mezelf. Ik herken je ogen maar wie ben je echt. Je staat zo dichtbij dat ik je bijna aan kan raken. Maar zodra ik mijn hand uitstrek stap jij naar achter uit mijn bereikbaarheid. Ik probeer naar voren te stappen maar dat lukt niet ik zit vast. Ik kijk om mij heen om te zien waar aan ik vast zit maar ik zie niks. Alles is zwart en ik lijk wel van steen. Nog steeds kijken de twee bruine ogen mij aan en ze lijken te lachen. Geniet jij nou van dit moment?  Het moment waar ik het kwetsbaarste ben? En hoe kan ik jou zo duidelijk zien?  Het Is donker maar je ogen zijn zo helder! Alsof ze licht geven weer sta je dichtbij. Ik voel je ademhaling en het moment dat ik je bijna aanraak stop je even. Je moet wel net zo bang zijn als ik ben. Maar jij lijkt er erg zeker onder. Weer stap je naar achter en verdwijnt in het donker. Je lacht en zegt duivels “je gaat hier nooit uitkomen” met een harde klap valt er een deur dicht. Er ritselt een ketting naast mij en hij komt dichterbij. Ik bereid mij voor op een klap maar inplaats daarvan schiet ik op en krijg ik geen lucht meer.

Jij weer alweer kom je in mijn dromen voor.  wie ben je en wat wil je? Deze vraag schiet door mijn hoofd. Je leek wel bijna tastbaar want ik voelde je warmte en je ijzige adem.