Als ik in de spiegel kijk zie ik mezelf niet meer. Een lege blik en een lichaam wat op instorten staat.
Mensen die vragen wie ik ben heb ik geen antwoord voor. Ik ben Laura, maar wie ben ik verder? Geen idee, wil je jezelf niet vinden? Natuurlijk wel maar ik weet niet waar, ik weet niet hoe. Ik ben bang om nog verder verdwaald te raken in mijn eigen hoofd.
Ik voel niks meer, en wil ook niks meer voelen uit angst om weer gekwetst te worden.
Ik heb een mooi masker wat ik op doe als ik naar buiten ga.
Maar de echte ik? Geen idee die ben ik 9 jaar geleden al kwijt geraakt.
Ik voel mij vooral onbegrepen en anders. Dit omdat ik nooit ergens bij hoor en altijd alleen gelaten werd.
Iedereen verdween uit mijn leven, vriendjes/vriendinnetjes gingen verhuizen of ze gingen mij pesten om niet buiten de groep te vallen. En dan werd ik wederom buitengesloten.
Uiteindelijk ben ik gaan overleven en mezelf compleet verloren.
En nog steeds ben ik nergens… Nog steeds doe ik mijzelf pijn door slechte gedachten en negativiteit, ik probeer niks en wil niet falen zodat mensen mij nergens op kunnen uitlachen.. Ik ben nog steeds het bloem knopje bang om uit te komen omdat ik misschien niet mooi genoeg ben.
Iedereen is al volop aan het bloeien en ik sta stil.
Dit is niet omdat ik dat wil, dit is omdat mijn hoofd mij tegenwerkt. Het laat mijn dromen vervagen en vergeten wat ik leuk vind. Dit omdat hij blijft overleven. Ik denk niet aan morgen want morgen kan ik dood zijn.
Ik leef vooral voor in mijn eigen wereld… Dit omdat ik bang ben voor iedereen. Bang dat ze mij weer moeten hebben. Dit omdat het altijd het geval is.
Als ik een ruimte binnenkom hoef niks te zeggen ze pikken mij er gelijk uit. Daarom vermijd ik het liefste dingen met groepen mensen. Die vinden mij toch maar raar en anders. Sommige vinden mijn sarcasme leuk en weer een ander vind het raar dat ik zo luchtig doe over alles. Dit is alles om te verbloemen hoe ik mij echt voel. Want vanbinnen ben ik helemaal kapot.
Ik ben zo ver op dat ik niet eens meer weet waar het mis ging alles ging zo snel. Maar ook heel langzaam… Iedereen is anders maar toch hetzelfde.
Waarom behandelen we elkaar toch zo slecht? Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik andere mensen opzettelijk kwets omdat ik het kan.
Later vraag ik mij af waarom ik dat deed? Ik moet toch weten hoe het is om in die persoon zijn schoenen te staan. Meestal voelt het als een soort wraak voor wat mij is overkomen. Wat niet goed is maar dan op dat moment voelt het heel goed.
Iedereen zegt stap er overheen en doe iets met je leven.
Maar als het zo makkelijk was had ik dat al veel eerder gedaan. De meeste mensen hebben geen idee hoe diep ik gezonken ben. Voor hun lijkt het een klein hobbeltje in de weg. Terwijl het werkelijk een hele berg is die je moet beklimmen. Je bent er niet maar zo overheen gestapt want dan had ik het al gedaan.
Maar alles zit zo diep genesteld dat ik niet meer weet waar ik ben hoe ik ben en wie ik ben.
Mijn gedachten zijn zo luid dat ik muziek nodig heb om ze stil te houden. Ik kijk tv om mijn hoofd uit te zetten… Er zijn zo veel stemmen dat ik niet meer kan luisteren.
Een supermarkt maakt mijn bang… Zo veel mensen zo veel ogen zo veel meningen. En ik ben dan voor niemand goed genoeg.
Deze wereld maakt mij bang omdat ik niet kan voldoen in mijn hoofd.
Ik ben niet zoals iedereen ik dwaal een beetje rond terwijl iedereen een doel heeft.
En ik moedig iedereen aan van de zijlijn… Dit omdat ik iedereen graag help en niemand ongelukkig wil zien.
Ik weet namelijk zelf heel goed hoe het is om ongelukkig te zijn dit doe ik al mijn hele leven. Dus ik wil iedereen blij maken en vergeet mezelf. Mijn schild is zo verhard dat ik maar enkele mensen toe laat. En dat is een lange weg waarvan mensen zelf niet eens weten dat ze getest worden.
Je krijgt niks uit mij als ik dat niet wil en je komt ook niet verder zonder dat ik je toelaat.
Mijn hoofd is een doolhof aan vallen en legers. Om mijn gevoel te beschermen en dit doe ik allemaal automatisch.
Ik zit nog in mijn overlevingsfase en ik kom er niet uit. Zo voelt het voor mij… Ik lijk niet verder te komen. Een psycholoog die mij zelf laat praten terwijl ik te vergeefs aangeef dat ik niet kan praten. Maar ze lijkt niet willen luisteren het voelt voor mij alsof ik de tijd verdoe daar.
Mensen doen al snel alsof ik gek ben of dat ik mij aanstel… Ik nodig ze graag uit om een dagje mijn hoofd te lenen. Als dit kon maar ik kan je wel uitleggen hoe het ongeveer werkt.
Elke depressie is anders, en die van mij is nogal gecompliceerd… Zelfs ik snap niet meer hoe het zit. Soms vraag ik mezelf wel eens of ik wel echt depressief ben en niet gewoon zo ben als persoon. Omdat ik maar kleine momenten van gelukkig zijn ken. Terwijl je leven vooral een doel moet hebben en je vooral gelukkig moet zijn. En dan het liefste het grootste gedeelte van je leven.
En mijn leven lijkt wel een groot dal…. Een rot leven als peuter, kleuter, puber en nu nog steeds. Nou eigenlijk nu niet ik wil niet meer naar buiten. Ik ontloop verplichtingen zoals school/werk/sociale dingen dit omdat ik die stress niet kan hebben.
Een omgeving vol verplichtingen en eisen maken mij bang. Want alles moet ineens je hebt geen mogen meer. Je moet naar school je moet werken er word verwacht dat je deel neemt in deze maatschappij.
En ik ben niet alleen bang voor andere maar ook voor mezelf. Ik weet soms ook niet meer wat er gebeurd. Dan ben ik alle controle kwijt en alles is dan zwart.
En dit wil ik niet maar het is wel wat er gebeurd.
Komt er ooit een einde aan deze cirkel? geen idee de tijd zal het leren.
Bovenstaand liedje is eigenlijk de perfecte omschrijving van hoe ik mij voel. En daarom wilde ik deze met jullie delen.
Mocht je commentaar hebben hou dit vooral voor je.. dit is hoe ik mij voel en hoe ik het beleef. Iedereen beleefd de wereld op zijn eigen manier.
Laura schrijft 