Stukje bij beetje wil je verder gaan, kleine stapjes. Voorzichtig wil je gaan denken en nu?
Niks, alles wat uit mijn hoofd komt is angst.
Ik ben verward, bang, moe, leeg. Er komt geen emotie uit, verdriet en angst vormen de hoofdtoon.
Het masker begint weer op te bouwen, daarom weet ik dat het slechter met mij gaat.
kan ik praten? Nee, maar je moet. Maar ik wil niet!
Ik krijg het er niet uit… Alles wat mij ooit zo sterk maakte begint zich tegen mij te keren.
Alles voelt heftig en ik kan het niet meer over zien. Is dit dan hoe mijn einde moet zijn? Dat vraagt een stem zich altijd af. Hoe is de dood? Hoe lang voel je nog iets?
Is deze gedachte gezond? Voor een 21 jarige? Nee totaal niet.. Waarom is dit er dan?
Het voelt als een doolhof van emoties. Ergens verscholen zit ik, althans dat hoop ik…
Maar waarom voelen die stapjes dan niet als vooruitgang? Of het voelt niet zo…
Het voelt soms alsof ik bijna ergens ben en dan valt alles weer… Het is een kaartenhuis dat je bouwt bij een ventilator… Mijn gedachten lopen over, mijn hoofd is nog nooit zo vol geweest.
Elke dag is anders, mijn emoties wisselen per seconde. Hoort dit erbij? Misschien, geen idee ik begin zelfs vragen te hebben bij mij eigen vragen.
Waarom ik het liedje erbij post? Geen idee ik voel er iets bij.. En vond het gewoon mooi om met jullie te delen.
Laura schrijft 