Ik sluit mijn ogen terwijl ik aan het hyperventileren ben. Jij weer! Laat je gezicht zien lafaard! Helaas kan ik dit alleen denken. Er komt geen woord uit mijn mond. Hij lijkt wel op elkaar gelijmd, ik wil schreeuwen maar dat gaat niet.
“laat mij niet alleen” fluistert een stem angstig in mijn oor. Jij bent mijn laatste hoop! Ik schud met mijn hoofd en de stem verdwijnt in het geruis van mijn oor. Twee heldere bruine ogen staren mij aan, maar deze keer is het anders. Ik zie angst en onzekerheid. Zou het menselijk zijn? Zoals jij en ik? Het buigt voor over en pakt mijn kin tussen de duim en wijsvinger. “Jij bent perfect” fluistert hij kil. Ik stop met ademen en wil weg maar dat gaat niet. Tevergeefs roep ik mijzelf uit deze droom. HELP! HELP! Kan iemand mij horen? Het gedaante staat op en ik voel een brandende blik. “Wij zijn nog niet klaar” hij deinst achteruit en verdwijnt in de duisternis.
Ik raap mijzelf bijelkaar en vraag mij zo veel dingen af. Was dit echt? Was het een droom? Ik weet het niet meer zeg ik jamnerend. Die aanraking was zo echt. En de bruine ogen die door je heen prikte voelde erg naar en zo dichtbij. Je voelde de koelbloedige hartslag en die blik. De blik van de dood, tenminste zo leek het. Het voelde zo aanwezig, zou het gewoon echt zijn? Zou het hier gewoon inbreken?
Zo veel vragen en zo weinig verklaringen. Zou het ooit stoppen?
Laura schrijft 