Langzaam doe ik mijn ogen open en ik zie een helder licht. De warmte van een zonnestraal raakt mijn huid aan. En terwijl ik om mij heen kijk zie ik een grote open vlakte. Het is een weiland vol met bloemen! Ze zijn roze, geel, blauw, paars, rood en wit. Ze dansen prachtig door het briesje wat langzaam mijn huis kust. Ik laat mijzelf achterover in het weiland ploffen en staar naar de wolken. Terwijl ik wegdroom trekt er een donker wolk over mij heen.
En ineens was het licht weg. Het duister komt fluistert de wind. “het duister Is vlakbij vlucht meisje, vlucht!” roept een stem die ver weg is. ik wil mij omdraaien maar dat gaat niet. Ik sta verstijfd ik voel alles en ik zie alles. Ik wil schreeuwen maar dat lukt niet. Langzaam hoor ik voetstappen van achter naderen. Ik kijk naar de grond en zie een schaduw. “Jij” jij bent het! Jij weer! Alweer kom jij mijn mooie dag verstoren. Langzaam voel ik je ijzige aanwezigheid. Ik voel iets scherps tegen mijn keel. Langzaam schuift het voorwerp heen en weer. En voor het echt pijn begint te doen stop je. Je duwt mij om en steekt een mes in mijn schouder. Ik schrik op met een ijzige steek in mijn schouder. Jij weer, alweer zit je in mijn dromen. Wederom vraag ik mij af wat je wil vertellen. Of wat dit alles betekent…. Allemaal vragen zonder antwoord. Maar zal ik ooit een antwoord krijgen?
Laura schrijft 